Vier pijlers tegen leeglopen wanneer je kind moe thuiskomt

Ken je dat gevoel van leeglopen wanneer jij en je kind elkaar eind van de dag weer zien? Hier vier krachtige pijlers om de verbinding met je kind en de harmonie terug te vinden. Zo loop je niet leeg, maar vol inspiratie om de ouder te zijn die jij wilt zijn en die je kind nodig heeft.

1 Wees voorbereid.

Wees praktisch voorbereid: zorg dat je niet overladen bent met dingen die je nog moet doen, zoals boodschappen, koken, opruimen. Kijk of je de dag of ochtend ervoor, je thuiskomst met je kind zo voor kunt bereiden dat je niet afgeleid wordt door alles wat er te doen is, maar je je op je kind (en jezelf) kunt concentreren. 

“Slow down: door je handelingen te vertragen, kom je meer in verbinding met je lichaam, meer in het hier en nu. Je geest volgt en komt tot rust.”

Wees emotioneel voorbereid: 

Stel je verwachtingen bij. Ook al heeft je kind een fijne dag gehad, kan het toch zo zijn dat het moe en slecht gehumeurd is. Neem je voor om boosheid of irritatie van je kind niet persoonlijk op te vatten, maar als een signaal van behoeften die niet vervuld zijn. Wellicht heeft het behoefte aan rust, even alleen zijn. aan verbinding met jou of aan het uiten van emoties die het die dag heeft gehad, of misschien heeft het gewoon behoefte om iets te eten. Een kind kan nog moeilijk zelf zijn gevoelens herkennen en verwoorden of de behoeften die erachter zitten verwoorden. Door zijn emoties te uiten laat hij je binnen in zijn wereld en kun je dat dus zien als een teken van vertrouwen in jou.

Je kind heeft jouw rust nodig om zelf weer rustig te worden. Dat betekent niet dat alle gedrag geoorloofd is, maar geef een grens aan vanuit verbinding en niet door dreigen of straffen.

Emotioneel voorbereid zijn, vraagt ook om zo veel mogelijk te zorgen dat je uitgerust bent, en je eigen zorgen, als je die hebt, een plaat kunt geven. Kijk of je vijf minuten kunt nemen voordat je kind thuis komt om bij jezelf te komen en alle dingen van de dag neer kunt leggen zodat je helemaal beschikbaar bent voor wat je kind op dat moment beleeft.

Stel jezelf voor als een kapitein op een schip. 

Hoe hoog de golven ook mogen zijn, jij staat aan het roer en blijft rustig, “no matter what”. 

In de innerlijke storm heeft je kind jouw rust nodig zijn eigen rust weer te vinden.

2 Focus op verbinding

Wanneer je kind slecht gehumeurd is, tegendraads, of sikkeneurig en ook nog zijn jas niet op wil hangen, de tafel niet wil helpen dekken en niet aan tafel komt als het eten klaar is, is vaak een automatische neiging om te oordelen, weg te zetten, weg te duwen of op zijn plek te zetten. 

Kies voor een andere beweging: haal je kind juist naar je toe en verbindt met zijn gevoelens en behoeften. Eerst verbinden is nodig, zodat het kind weer ontvankelijk is voor jouw vragen of verlangens. 

Want zolang het vol is van emotie, kan het geen informatie opnemen, laat staan verbinden met jouw gevoelens en behoeften. 

De verbinding kun je leggen door de emotie en de behoefte van je kind te benoemen 

Het benoemen van de emoties, gevoelens en behoeften helpen een kind gevoelens te herkennen en te leren hoe ze daar mee om kunnen gaan. Een kwaliteit waar ze hun hele leven in relatie met zichzelf en anderen een groot voordeel bij kunnen hebben.

Mijn zoontje van 8 is soms heel slecht gehumeurd als hij uit school komt. Hij is dan heel onaardig tegen zijn broertje en heel negatief over alles. Vroeger zei ik dan tegen hem: “He bah! Zeg ga jij even lekker op je kamer chagrijnig zitten zijn.”  Hoewel het in het moment even rust gaf, werd niemand in huis er echt beter van. Tegenwoordig zeg ik: “Lieverd, merk je zelf ook dat het niet zo aardig is wat je allemaal zegt? Ik heb de indruk dat je erg moe bent. Neem anders even een moment voor jezelf op je kamer en dan kom je weer terug als je zin hebt om samen te zijn” Dat doet hij dan vaak niet, maar hij wordt wel rustiger omdat ik denk dat hij zich dan gehoord voelt en zichzelf beter begrijpt. Hij gaat dan ook meer open en minder in de weerstand en staat toe op schoot genomen en geknuffeld te worden.

Hoe jonger het kind, hoe meer jij als ouder degene bent die woorden geeft aan de gevoelens en behoeften. Bij een kleuter of peuter is het vaak genoeg de emotie te benoemen “ben je boos” “vind je het moeilijk…” wil je niet dat..” .

 Voor kleine kinderen kan het geven van een keuze zorgen voor verwarring. Het geeft ze meer houvast als je zegt hoe je wilt en verwacht dat de dingen gaan. “Het is nu tijd om naar huis te gaan” “Ga maar lekker liggen” “We blijven nog even aan tafel zitten”. Als je kind niet positief reageert op je statement, kun je weer zijn emotie verwoorden zodat je in de verbinding blijft. Humor en het geven van een keuze tussen twee opties zijn krachtige manieren om een oplossing te vinden die tegemoet komt aan de behoeften van beide partijen.

3 Fysiek contact maken door een aanraking en oogcontact:

Hoe kleiner het kind, hoe minder woorden je hoeft te gebruiken om de verbinding te leggen en je kind te helpen weer emotioneel in harmonie te komen. Stop je kind in de draagdoek, ook al kan het prima zelf lopen, ga samen in bad of neem het met je mee om samen te gaan koken. Knuffel, aai, draag zoveel als jij en je kind prettig vinden. 

“Mijn dochtertje van 2 huilt vaak veel nadat ze terug is van de opvang. Ze wordt overal boos om en gaat bij de minste weerstand op de grond liggen krijsen. Ze heeft het wel naar haar zin op de opvang, maar verwerkt denk ik van alles bij thuiskomst. Eerst worstelde ik enorm en probeerde ik van alles. Soms werd ik boos, soms liet ik haar maar krijsen. Tot ik zag dat ze behoefte had aan omhulling.Nu stop ik haar in de draagdoek zolang ze wil. Steeds als ze weer emotioneel wordt stop ik haar weer terug. Dat helpt wonderbaarlijk goed. Ze wordt dan weer helemaal rustig.” 

Ook bij oudere kinderen is het nog steeds belangrijk op verbale EN non verbale manier te laten merken dat je van ze houdt en blij bent weer samen te zijn. Ook al lijkt het niet altijd zo, ze kunnen het heel prettig vinden even over de rug geaaid te worden of geknuffeld te worden. Als we een verzoek hebben om de tafel te helpen dekken, jas op te ruimen of de telefoon weg te leggen, leg dan eerst verbinding door een vraag te stellen of iets te zeggen dat niets met het verzoek te maken heeft. Raak je kind even aan, kijk hem in de ogen, vraag aan hem wat hij aan het doen is etc. 

4 Wees duidelijk en consequent

Als je je  eigen gevoelens en behoeften niet serieus genoeg neemt, is de kans groot dat je gefrustreerd raakt en teruggrijpt op dwang, beschuldigen, dreigen of straffen om zo de controle op de situatie terug te vinden. Dat je je kind begrijpt wil niet zeggen dat al zijn gedrag acceptabel is.

Concentreer je niet zozeer op het onderwerp van de discussie maar op onderliggende gevoelens en behoeften. 

Geef het verband aan tussen daden en consequenties vanuit een plaats in jezelf waar geen oordeel is, maar de wens om duidelijk te zijn. Wanneer een ouder consequent is in zijn “nee”, vanuit rust en respect naar mensen en dingen draagt dat bij aan een basisgevoel van veiligheid: van A komt B.

Ga je echter de confrontatie aan, dan het wordt dan een strijd waar de sterkste wint ten koste van de verbinding.

Maak ruimte voor de verschillen in behoeften en en gevoelens zonder ze tegenover elkaar te zetten. Maak als het ware een inventaris, benoem de verschillende belevingen en laat ook de kinderen mee zoeken naar een oplossing waarin ieders behoeften worden vervuld. Als iedereen de gevoelens en behoeften kan herkennen van zichzelf en de ander, wordt de oplossing vaak natuurlijkerwijs zichtbaar. Hier telt ook weer: hoe jonger het kind, hoe minder woorden je nodig hebt.

Moeder met een kind van 6:

Moeder: We gaan aan eten, aan tafel!

Kind: ..geen reactie…

Moeder; Leg je je spel even weg? We kunnen eten!

Kind: “Ja, ik om zo (maar komt niet)

Moeder staat op, loopt naar het kind en gaat ernaast zitten.

Ze legt haar arm losjes om hem heen en zegt:

“Wat doe je voor spel? 

Kind vertelt wat over het spel.

Moeder: Lieverd, kijk even naar me… (maakt oogcontact). Het eten is klaar. We kunnen aan tafel.

Kind: ik heb geen zin.

Moeder: je hebt zin om nog even te spelen, dat snap ik. Ik heb echt honger en het eten is nu lekker warm. Ik zou het fijn vinden om samen wat te eten. En dan kun je na het eten nog even spelen. Leg je spel maar op de kast. 

Kind moppert een beetje maar legt het spel op de kast en zegt; Wat eten we?

Het is niet moeilijk voor te stellen hoe deze situatie ook uit had kunnen lopen op een ruzie, maar door aanraken, oogcontact, benoemen van emoties en behoeften ontstaat eerst verbinding alvorens een verzoek te doen, en zo kan veel strijd vermeden worden.

Door strijd, teleurstelling, discussiëren, oordelen, dreigen, straffen loop je als ouder leeg.

Door oordelen over je gevoelens als boosheid, frustratie, vermoeidheid en overprikkeling loop je als kind leeg.

Als je ondanks alles, de verbinding maakt door te zien wat jij voelt en wat je kind voelt en waar je beiden behoefte aan hebt, loop je beiden weer vol. Door verbinding vallen tegenstrijdigheden weg en stem je opnieuw op elkaar af. 

Mirella Werba