Ik ben een moeder met ambitie.

Ambitie had ik al op het moment dat ik voor het eerst zwanger werd.  In diezelfde periode besloot ik te kiezen voor een specialisatie in de geneeskunde die nog niet bestond. Die ik zelf vorm moest gaan geven. Een specialisatie in Integrale Gezondheid. Over ambitie gesproken. En dus begon ik naast mijn werk as EHBO arts aan een studie: Chinese Geneeskunde, kruidengeneeskunde en acupunctuur. ‘s Avonds en ‘s Nachts stond ik met mijn zwangere buik op de Spoed Eisende Hulp en zag daar mensen die binnen werden gebracht na complexe ongevallen. Overdag zat ik achter de studie boeken. Totdat mijn baby een groeiachterstand begon te vertonen en mij geadviseerd werd te stoppen met werken. De 6 weken rust die ik voor ogen had voor de bevalling werden er uiteindelijk slechts drie. Want mijn zoon kwam 17 dagen te vroeg. Een klein maar wakker mannetje van nog geen 2300 gram.

En toen begon het avontuur ‘moederschap’ pas echt.

Ineens werkten mijn hersens anders, ik liep voor mijn gevoel in een dichte mist. Mijn actie radius beperkte zich van mijn huis en het wandelingetje door het park en langs de IJssel, tot aan de dagelijkse bezoekjes aan de bakker. De eerste 8 weken van het verlof waren mijn gedachten bij voedingen, slaapjes, en regeldagen. De studieboeken bleven liggen, en met collega’s had ik amper contact. Aan het eind van mijn verlof kwam het nieuwe werk rooster binnen en ging ik zitten voor een planning. Na een middagje rekenen en tekenen, voor de combinatie werk, studie en kind, viel de harde conclusie. In de komende maand zou ik van de 31 dagen welgeteld 13 dagen met mijn zoon gaan doorbrengen, waarvan slechts 18 uur als compleet gezin. De overige dagen waren voor mijn man, de oppas en mijn moeder want ik zou aan het werk zijn, op mijn studie of bij mijn stage adres. Dikke tranen heb ik gehuild, met kolf-stress gevulde diensten gedraaid.  Een  studie weekend waar ik gebracht en gehaald werd door mijn man en baby (snel nog een voeding voor het begin van de les) later, was de waanzin van de situatie voor mij compleet. Soms dwingt het leven ons om keuzes te maken. Dit was zo’n moment. En tot op de dag van vandaag ben ik dankbaar en blij dat ik kon kiezen, en dat ik koos voor mijn eigen weg. Ik besef me dat veel vrouwen geen keus hebben, gewoon doorgaan. Soms is er geen andere optie. Toch hoop ik dat je door het lezen van mijn verhaal geïnspireerd wordt om te geloven in jouw weg, ook als die een tijdje ‘ondergronds’ moet gaan. Ik wilde bezield leven, mijn missie vormgeven  en de perfecte moeder zijn, 24 uur per dag.. Ik wilde een inkomen hebben en mijn spaargeld niet aanraken.  Ik wilde specialist zijn in integrale gezondheid, alle boeken lezen hierover, alle cursussen volgen , en er liefst ook een boek over schrijven. Ik wilde alles tegelijk, zonder hulp. Mijn ambities zouden mijn redding worden, maar toen voelde het alsof ik verloren had. In mijn ogen faalde ik. Ik was moeder en 30 jaar oud. Ik had een beter salaris dan mijn man, een universitaire opleiding op zak, kreeg een aanbod om promotie onderzoek te doen, en liep hopeloos vast. Ik geloofde niet in mezelf, ik hield niet van mezelf. Ik moest  daarentegen van alles van mezelf, en ik was mijn grootste criticus.

Het leven dwong me tot een keuze.

Ten eerste besloot ik te kiezen voor het moederschap. Mijn zoon had mij nodig. Een paar uur in de week oppas was geen probleem. Een meerderheid van de tijd afwezig zijn was dat voor mij wel. Ten tweede besloot ik te kiezen voor mezelf en wat mijn hart me ingaf.  Voor een ontdekkingsreis door mijn eigen binnenwereld. Want als ik écht Specialist in Gezondheid wilde worden dan begon dat bij mijn eigen gezondheid. Niet alleen het fysieke herstel van zwangerschap, fors bloedverlies tijdens de bevalling en maanden lang borstvoeding geven. Maar ook mijn mentale gezondheid en emotionele evenwicht was aan een oppepper toe. Door een opleiding tot gezondheid en hartcoherentie coach , meditatie training en Tai Chi/ Qi Gong kwam ik stapje voor stapje dichter bij mezelf. Waar ik vroeger mijn plannen en ambities op wilskracht en hard werken vooruit dwong, deed ik nu een stap terug. Aan de buitenkant zag je me moederen, mediteren en studeren. Van binnen hield ik grote schoonmaak. Het leek voor velen alsof ik mijn wetenschappelijke ambities als arts aan de wilgen had gehangen. Vaak kreeg ik de vraag of ik nog wilde gaan ‘specialiseren’, wanneer ik weer aan het werk zou gaan, of mijn talenten zo wel uit de verf zouden komen? Ook had ik geen inkomen. Gelukkig had mijn man een vaste baan, en ik genoeg spaargeld om een tijdje zonder werk toch mijn opleidingen te kunnen betalen. Ik besef me terdege dat niet iedereen die luxe kent. Dat ik daarmee bevoorrecht ben. Dat maakte het voor mij echter niet minder spannend of onzeker. Want des te meer ik opruimde, des te zeer ik besefte dat er nog zoveel punten waren waarin ik mezelf saboteerde en tegenhield. Overtuigingen en gedachten patronen die mijn ambities ondermijnden. Ongezond gedrag, verslavingen en kortdurende depressies waardoor ik twijfelde aan mijn capaciteiten. Vele manieren waarop ik mezelf kon doen geloven dat ik het niet waard was om te slagen in het leven en in mijn missie om mensen te helpen integrale  gezondheid te ervaren. Ik begon deze stemmetjes in mezelf mijn ‘gremlins’ te noemen. Kleine dondersteentjes in mijn geest, die zo graag gelijk willen hebben, maar eigenlijk geen poot hebben om op te staan… Stap voor stap kwam ik verder op het pad dat liep door het oerwoud van mijn geest. Langzaam maar zeker leerde ik de wilde dieren in dat bos te temmen, de gremlins toe te lachen, en te genieten van de wilde bloemen die bloeiden langs mijn weg.

De geboorte van mijn derde zoon was een omslagpunt.

In dat moment ervoer ik zoveel liefde, kracht en zelfvertrouwen. Voelde ik me zo compleet gesteund door mijn man, mijn vroedvrouw en het universum, dat ik wist….ik kan al mijn dromen waar maken: Als ik mezelf toesta het te láten gebeuren. Als ik compleet achter mezelf kan gaan staan, in alles wat ik doe, in alles waar ik in geloof. Als ik mijn handen ter beschikking stel aan een groter plan, dan zal mijn energie ten dienste van het geheel gaan stromen. En ik besefte me ook: Als ik me verbind met mijn diepste wens, het grootste gemis in mezelf erken, dan kan mijn hoger doel vorm gaan krijgen en tot bloei komen. Want dan ben ik  écht liefdevol naar mezelf en mijn kwaliteiten. Dan erken ik mijn zwakte én mijn kracht. Dan houd ik mijn hart open, ook in moeilijke tijden, en blijf ik in mezelf ruimte maken voor dát wat wil ontstaan. Geen gemakkelijke conclusie. Het hield namelijk concreet in dat ik nog dieper ‘ondergronds’ ging dan ik al zat. Niet in ‘de put’ of in een ‘depressie’- al kende ik ook sombere dagen –  maar in de spelonken van mijn ziel. Op zoek naar de leugens waarmee ik mijn angsten in leven hield, én op zoek naar Waarheid, naar ‘Dat wat Is’. Want uiteindelijk is dát de grooste bron van kracht waar ik op leun. De ‘perfecte stilte’ in mezelf waaraan ik me ten alle tijde laaf, als mijn batterij even leeg voelt. In die stilte vindt de Liefde mij. In die stilte is mijn zoektocht ten einde. In 2009 werd Praktijk Lotus Coach&Consult geboren en begon ik weer te werken, trainingen te geven in hartcoherentie en me te verdiepen in het zelfstandig ondernemerschap. Want ook daar viel een hoop te leren! En ineens was daar Hester Appelman en De Geboortenis. Met Minna Sangi en Christine Derksen richtten we nu bijna 3 jaar geleden Stichting De Geboortenis op en begon een gezamenlijke droom werkelijkheid te worden. In de plannen van de Geboortenis komen al mijn wensen en idealen samen. Ik kan er dr. Stoop zijn, én dr. Love. Ik kan er mijn kracht en liefde, én mijn ‘autonome stress respons’ laten zien. Mijn diepe wens voor verbondenheid wordt hier gehoord, en mijn kwaliteit als ‘verbinder en bruggenbouwer’ komt tot bloei. En de vreugde is dat ik het niet alleen hoef te doen, of te kunnen. Dat mijn ‘Ambitie’ een gedeelde ambitie is, mijn wens een gedeelde wens. En dat wij in een team samen kunnen werken voor ons hoger doel. Zowel individueel als als groep. Elkaar daarin aanmoedigen, en een spiegel voor kunnen houden. Samen spelen, groeien, lachen, huilen, en zijn. Ik ben intens dankbaar voor alles wat de Geboortenis mij brengt. Hester, Minna en Christine: Zoals Lieve Blancquaert het zou zeggen:” ik ben fier op U!”

Ik ben een moeder met ambitie.

Niet alleen moeder van drie zoons. Maar ook een van de moeders van de Geboortenis. “Een eigenwijze dreumes van bijna drie jaar oud, die de wereld wil bestormen, gezondheid wil brengen en een healing environment wil bieden voor barenden. Die wil inspireren en informeren. Die scholing wil bieden én een warme bedding voor prachtige processen en initiatieven.”Foto Expo BIRTH DAY is zo’n initiatief waarmee wij willen laten zien dat ‘Zutphen Bevalt’. Velen zijn er al geweest en hebben ons laten weten dat het ‘Goed bevallen is bij de Geboortenis’. Nog tot 28 juni kun je de tentoonstelling komen bekijken, en genieten van mooie events, films, een symposium en een feest. Bekijk hier het hele programma! Voor een speciale avond vraag ik met deze blog jouw aandacht! Want…ben je net als ik een moeder met ambitie? en…

Wil jij ook bevallen van jouw Ambities? Wil jij ook achter jezelf gaan staan?