De bevalling van mijn eigen zoon was een mooie, snelle en bijzondere bevalling midden in de woonkamer in een heel groot bad. Een ‘ideale’ bevalling waar menig moeder jaloers op is als ik het vertel. Op het moment dat mijn zoontje geboren werd, leek het wel alsof we ons in een andere wereld bevonden, blijkbaar deden de hormonen goed hun werk (lees meer). Ik was eerlijk gezegd perplex en kon niet bevatten wat er zojuist allemaal gebeurd was.

De dagen erop kon ik wisselend voelen hoe blij ik was, hoe verwonderd, maar tegelijk ook verdrietig. Ik wist dat een vrouw na de bevalling te maken krijgt met sterke hormoonschommelingen, de zogenaamde kraamtranen, maar toch voelde het alsof het niet lauter hormonaal was, maar echt een verdriet diep van binnen. Door hier aandacht en ruimte aan te geven kon ik het verdriet herkennen als het rouwen van mij lichaam. Ja mijn zoon was geboren en ik was heel blij met hem, maar mijn lichaam was verdrietig om het verlies van mijn baby in mijn buik. De bevalling is gelijk afscheid nemen.

Omdat meer vrouwen dit ervaren en ik onlangs de vraag kreeg of dit soms raar is wilde ik dit met jullie delen. Het is namelijk helemaal niet raar, het is ons lichaam die een eigen bewustzijn heeft en tijd nodig heeft om het verlies een plekje te geven. Hieronder verteld één van deze moeders haar verhaal. Veel leesplezier!

Ervaringsverhaal van een moeder

Negen maanden geleden waren we dolblij om voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest te zien. We hadden al een prachtige lieve dochter en nu zou ons beeld van ons gezinnetje met z’n vieren werkelijkheid gaan worden, wat een rijkdom!

Soms was het lastig geweest om te genieten, omdat vooral angst op de voorgrond stond.

Wat volgde was een mooie maar stiekem toch zware zwangerschap. Vanwege veel bekkenpijn al vroeg in de zwangerschap, maar vooral omdat onze dochter bij onze eerste zwangerschap te vroeg was geboren. Ondanks dat er geen kans was op herhaling bleef toch de gedachte spoken ‘wat als’. Daardoor is het soms lastig geweest om er echt van te kunnen genieten in het begin, het was vooral de angst die op de voorgrond stond. Maar hoe verder de zwangerschap vorderde hoe meer ik ervan durfde genieten en ervan uit durfde te gaan dat het dit keer wel goed zou gaan. En dat was heerlijk. Waar we de vorige keer ineens verrast werden door de geboorte van onze dochter leerde ik nu ineens wat het was om uit te kijken naar de geboorte van een kindje, vooral vanaf week 34. Alles in de zwangerschap leek ineens lichter. Wat een fijne ervaring en wat een overweldigend gevoel! Ik werd niet meer angstig van de enorme hoeveelheid harde buiken die ik al vanaf vroeg in de zwangerschap had en zelfs de bekkenpijn leek te verminderen. Vanaf week 37 was daar het ‘nu-mag-het-gaan-komen gevoel’. Het is heel moeilijk te omschrijven hoe dat precies voelt, maar oh wat voelde dat goed. Ook omdat nu de thuisbevalling, die ik altijd zo graag heb mee willen maken werkelijkheid leek te gaan worden!

Geheel rustig en tegelijk ook vol spanning wist ik het gaat gebeuren.

Heel lang heb ik op dat moment niet hoeven wachten, want bij 37 weken en 6 dagen was het moment al daar. ’s Avonds gingen we gewoon als iedere andere avond rustig naar bed. Maar om kwart voor 3 schrok ik ’s nachts wakker, de vliezen waren gebroken (exact zoals bij de eerste bevalling)! Geheel rustig en tegelijk ook zo vol spanning wist ik, het gaat gebeuren. Omdat mijn eerste bevalling maar 3 uur duurde wist ik dat ook deze bevalling snel zou gaan. En inderdaad, om kwart voor 5, na een supersnelle maar mooie bevalling was hij er al, ons prachtige mannetje! Wat was hij mooi, wat was het weer overweldigend. Een fijne thuisbevalling die eindigde zoals het hoort, met een kindje op je borst rustig bijkomen van wat er zojuist voor moois is gebeurd. Hoe anders was dit als de vorige keer waarbij je kindje naar een andere afdeling gaat en jij alleen in je bed achterblijft. Dit is precies zoals het hoort te gaan en hoort te voelen, dat je in alle rust en met alle tijd van de wereld op slag zo verliefd kunt worden op je kindje.

En wat volgde was werkelijk het ervaren van die roze wolk. De kraamweek die we hebben gehad wens ik werkelijk voor iedereen, zo fijn. We hebben volop genoten, op het gemak kennis gemaakt met elkaar, gelachen en gehuild!

Onder invloed van de razende hormonen was het ook een werkelijke achtbaan van emoties. Ook een emotie waarvan ik nooit had gedacht of verwacht het zo te voelen. Ons kleine mannetje was er gezond en wel, alles was perfect gegaan, dat voelt als een zeer rijk gevoel en ik ben er oneindig dankbaar voor! Maar wat daar tegenover staat was ineens ook een enorm gemis. Het gemis van zwanger zijn. Het gevoel van; dit was de laatste keer, dit komt nooit meer terug. Het nooit meer uitzien naar een nieuw leven om te verwelkomen. Het nooit meer in spanning wachten op de uitslag van een zwangerschapstest en de euforie bij het zien van de positieve uitslag. Nooit meer die eerste echo waarbij je eindelijk beseft dit is echt, er groeit een klein kindje in me. Nooit meer dat bijzondere gevoel van zwanger zijn en een groeiende buik met heerlijk gespartel. Nooit meer het zo ontzettend uitzien naar de bevalling en het kennis maken met je kindje. Want ons idee was altijd geweest dat we, mocht het ons gegund zijn, graag 2 kindjes zouden willen. Maar wat voelt het ineens definitief en leeg om te zeggen dat dit de laatste keer was. De laatste keer….het doet bijna fysiek pijn.

Eigenlijk schaam ik me ervoor om dit zo te voelen.

Naast een welkom voelt het tegelijk ook als een afscheid. Het afscheid van een zeer bijzondere periode. Die mooi was. Heel zwaar was. En waarbij het echte genieten eigenlijk veel te laat begon. Zo laat dat het al voorbij was voordat ik daar eigenlijk klaar voor was.

Eigenlijk ‘schaam’ ik me ervoor dit zo te voelen. Want hoe gelukkig mag ik mezelf prijzen met zo’n geweldig gezin. Met een fantastische man en 2 fantastische gezonde kinderen. Ik besef me echt heel goed hoe gelukkig ik hiermee mag zijn en ook ben. We genieten iedere dag, van ieder moment en ik ben intens dankbaar voor al dit moois!

Maar toch ‘mist’ er ineens iets. Niet zozeer het missen van wat er was, maar het missen van iets, omdat het nooit meer gaat zijn. Beter kan ik het niet omschrijven…

En wie weet, misschien betekent dit wel dat we nog niet ‘klaar’ zijn. Maar misschien betekend het ook gewoon dat ik nog iets meer tijd nodig heb om afscheid te nemen van deze bijzondere periode van zwanger zijn. Ik zou het je nu nog niet kunnen vertellen. Maar wat het makkelijkst is, we houden het open en zien wel wat de toekomst ons brengen zal. Op die manier is het iets minder definitief en ontstaat de ruimte om uit te vinden hoe het zit. We zullen het vanzelf gaan ontdekken.

Tot slot

Wanneer je dit herkent, probeer dan mild te zijn voor jezelf. Praat er over met een goede vriendin, vertel het aan je baby (die alles toch wel voelt) of schrijf het bijvoorbeeld van je af. Mocht dit allemaal niet baten dan kun je ook een een lokale hulpverlener inschakelen. Let daarbij wel op dat ze naar jou toekomen, want jij hebt je energie hard nodig om te herstellen. Bovendien kan een Mexicaans Sluitingsritueel een manier zijn om letterlijk je zwangerschap en de bevalling af te sluiten. Mocht dit allemaal niets zijn, je mag mij ook altijd bellen voor een telefonisch consult op 06-54723865.