Na een filmpje te hebben gekeken samen begon ik heb politiek correct en met veel afleiding richting bed te manoeuvreren. Ik voel me op zo’n moment net een koetsier die een wild paard probeert te beteugelen. Niet te hard, standvastig, duidelijk maar niet dwingend. Als je kinderen hebt herken je het vast wel. Om een lang verhaal kort te maken, hoe ik ook mij best deed, hij was ‘al over het randje’. Ik weet niet hoe dit gebeurd bij hem, maar ik weet op zo’n moment wel dat ik flink baal dat het me niet gelukt is…. GRRRRR.

Ik probeer evengoed hem nog rustig en kalm uit te leggen dat hij net ZELF zijn sok beneden uitgedaan heeft en hij ZELF zo in bed ook zijn andere sok mag uittrekken. Maar helaas weinig effect want meneer is boos en gooit zich achterover. Ik pak hem op probeer hem als laatste redmiddel nogmaals af te leiden van wat er zich tussen ons en in hem afspeelt door hem te vragen in in welk bed hij wil (ander verhaal…), praten dringt echter niet tot hem door. Hij verzet zich hevig in mijn liefdevolle greep en botst daarmee keihard tegen mijn kin ‘BANG’ en ‘AU’!!!

Dit was de druppel, ik laat hem op bed vallen en ren naar de andere kamer, waar ik uit alle macht schreeuw tegen de kussens. AHHHHHH!!!!, uit het diepste van mijn lichaam komt deze oerkreet en mijn nagels boren zich in het dekbed. Nog niet opgelucht en met een besef dat ik even ‘tot mijzelf’ moet komen ren ik langs mijn zoontje die huilend op bed ligt. Al rennend vertel ik tegen hem dat mamma even heel erg boos is en naar beneden gaat, omdat ik het even niet meer weet. 

Beneden aangekomen herhaal ik hetzelfde ritueel, sla keihard met gebalde vuisten op de bank en gooi mijn opgekropte frustratie eruit…. en dan komen eindelijk de tranen. Diep en diep van binnen voel ik een enorm verdriet. De boosheid en frustratie ebben weg en totale ontreddering komt daarvoor in de plaats. Ik voel me net een klein kind dat snikt uit onmacht en verdriet. 

Snikkend en wel begeef ik me weer naar boven waar mijn zoontje nog steeds huilend op bed ligt, hem zo zien liggen breekt mijn moederhart. Ik kom naast hem zitten, huilend en wel en vertel hem dat mamma ook heel verdrietig is, dat mamma niet weet hoe ze hem kan helpen en daarom ook boos werd. Binnen een tel springt hij in mijn armen, ik veeg zijn tranen af, hij de mijne. We kijken elkaar aan en (h)erkennen, wij zijn één. Allebei kinderen, de één wat langer hier dan de ander, maar beide verdwaald in de grote mensenwereld. Samen vallen we verstrengeld in elkaars armen in slaap met Nijntje tussen ons in. 

Vol van deze ervaring wil ik dit graag met jullie delen. Er schuilt zo’n ontzettende kracht in als we kunnen erkennen dat ook wij, en misschien JUIST wij, net zo zoekende zijn in deze wereld als onze kinderen. Niet wetend wat ‘goed’ en ‘fout’ is en opzoek naar iemand die het ons kan vertellen. Helaas moeten we het zelf uitvinden, als er al een goed of fout is, maar beseffen dat ook wij kinderen zijn en vanuit die kwetsbaarheid contact maken met de mensen om ons heen maakt het leven een stuk minder één-zaam en zelfs plezierig. Want juist vanuit deze kinderlijke kwetsbaarheid kunnen we ontdekken dat de magie die we ooit hebben ervaren als kind, nog steeds levend is, in ons en om ons heen. We hoeven alleen maar onze ogen open te doen. Wij zijn hetzelfde!