9 juni 2012 om 03.48 uur, Saar is geboren en hoe! Daar zit ik dan in mijn beval-bad met 
het mooiste kleine mensje ter wereld aan mijn borst. Mijn man kijkt toe, vol emotie en bewondering. Hoe anders was deze bevalling in vergelijking met de eerste keer dat ik beviel. Wat hebben we veel moeten meemaken, veel moeten leren om te komen waar we nu zijn. En wat heeft dit bijzondere meisje mij veel kracht gegeven. De kracht om keuzes te maken, om tegen de stroom in te gaan en mijn hart te volgen.
vastgemaakt aan het CTG-apparaat, bloed werd afgenomen en tot slot kreeg ik na week een groei-echo. Hieruit bleek dat de baby nog altijd te klein was. Ondanks de goede CTG’s werd ik daarom op 10 mei 2010 ingeleid. Het was een spannende dag, maar ik was ook blij. Blij dat ik straks mijn kleintje vast kon houden en dat er een einde kwam aan dit onzekere wachten.
Ik melde mijn samen met mijn man om 7 uur ‘s ochtend op de verloskamer. Eerst werd ik nog een half uur vastgemaakt aan de CTG. Daarna werd er gel ingebracht die zou zorgen voor rijping van de baarmoedermond. Al vrij snel kreeg in actieve weeën. Ik kon moeilijk mijn draai vinden. Gelukkig was er een lieve verpleegster die mijn worsteling zag. Ze koppelde me los van alle apparatuur en zorgde dat ik onder de douche kon. Dat was heerlijk. Even verlichting door het warme water. Al snel werden de weeën nog heftiger. Ik wilde weer terug naar bed, maar ook daar lukte het me niet om mijn draai te vinden. Om 16.00 uur kon ik niet meer en vroeg om pijnverlichting. Ik vond dat vreselijk want ik had me zó voorgenomen om dat niet te doen! Ik kreeg pethidine ingespoten. Dat was een verademing! Ik kon nu eindelijk rusten. Dat was ook het enige dat ik nog wilde.
mogelijk om mijn kindje in bad te baren. Eerst kwam ze met een verhaal over infectiegevaar. Toen ik dat van tafel veegde gaf ze toe dat ze gewoon erg weinig ervaring hadden met bad bevallingen of eigenlijk helemaal niet. Ik mocht wel in bad mijn weeën opvangen, maar persen moest op bed. Daarom moest ik zorgen voor een bed in de woonkamer. Verder moest er een tweede man aanwezig zijn om mij uit bad te kunnen tillen ingeval van nood. Ik zag zo’n circus helemaal niet zitten!
Mijn wens om geen oxytocine ingespoten te krijgen was volgens haar gevaarlijk. Ik zou dan veel kans lopen op fluxus en zelfs dood kunnen bloeden. Toen ik haar wees op het LENTE-onderzoek gaf ze me iets meer ruimte. Ik mocht een kwartier proberen om zelf mijn placenta te baren. Lukte dat niet dan kreeg ik toch een spuit, dat was namelijk protocol….
Ik wist toen al dat dit niet zou gaan werken. Zij hadden een compleet andere visie op bevallen. Ook andere wensen als niet toucheren en geen controle van het hartje, bleken erg moeilijk. De verloskundige vertelde dat volgens haar thuis bevallen inhield dat zij actief moest handelen om problemen te voorkomen. Ik zie actief handelen juist als oorzaak van velen problemen. We kwamen er dus niet uit!
warm water in mijn bad. Toen de temperatuur weer wat was gestegen en ik me goed voelde vroeg ik mijn man om de camera te pakken en te filmen. Ik ging zitten op handen en knieën. Dat voelde logisch en ging als vanzelf. Ik voelde de weeën, maar hoefde niets te doen. Ik ademde door de weeën heen. Ik bleef met mijn hand voelen tussen mijn benen. Ik voelde hoe het hoofdje ging staan, hoe langzaam mijn perineum week, en hoe langzaam het hoofdje naar buiten kwam. Toen kwam de moeder aller weeën en kon ik niets anders dan één keer enorm hard mee persen. Dat ging vanzelf, er kwam een enorm oer-kracht en ik wist precies hoe en wanneer ik kracht moest zetten. En floep, daar was ze! Onze prachtige dochter werd onder water geboren. Mijn man reageerde met een stem vol emotie: “daar is ze!”. Ik draaide me om en schepte haar met mijn beide handen uit het water en drukte haar tegen me aan. Ze uitte een kreetje en keek meteen op. Wat was ze prachtig! Ze was prachtig roze en twee donkere, alerte ogen keken me aan. Saar was geboren! Ze dronk direct krachtig uit mijn borst. Samen keken mijn man en ik hoe ze voor het eerst haar buikje vulde. Wat een prachtige ervaring!
De vroedvrouw werd door mijn man gebeld en hij vertelde dat onze dochter Saar om 03.48 uur was geboren en dat alles goed was gegaan. De vroedvrouw zou onze kant op komen. Ongeveer drie kwartier later arriveerde ze. Ze vroeg naar de placenta die er nog niet was. Ze gaf me rust en ruimte zodat ik me de geboorte van de placenta kon visualiseren. En toen werd deze probleemloos geboren, ruim een uur na de geboorte van Saar. Ruim 2 uur na de bevalling besluiten we de navelstreng ook echt door te knippen, we navelen af met een veter.
Om 6 uur werd Ot wakker. Hij was verbaasd dat hij niet bij ons in bed kon komen liggen, maar dat hij mee naar beneden werd genomen. Daar werd zijn verbazing nog groter. Een bad in de woonkamer, een vreemde vrouw, mamma op de bank onder een deken… hij begreep er even niets van en moest eerst hier even aan wennen. Toen merkte hij Saar op. Vol verbazing ging hij bij pappa zitten en keek een beetje argwanend naar mij en Saar. Toen moest hij even huilen. We gaven hem rustig de tijd om even zijn emoties te uiten. Na ongeveer 10 minuten werd hij weer rustig en kwam kijken naar dat kleine, roze wezentje bij mamma. Hij was vol verbazing en was nieuwsgierig. Maar hij was ook direct vol van Saar. Vanaf dat moment was hij gek op zijn zusje. Nu nog overlaat hij haar dagelijks met kusjes, roept hij haar naam als hij wakker wordt en wil continu bij haar zijn! Ook aan de vroedvrouw was hij snel gewend. Hij besloot dat het “goed volk” was en trakteerde haar zelfs op een kus!
het mooiste kleine mensje ter wereld aan mijn borst. Mijn man kijkt toe, vol emotie en bewondering. Hoe anders was deze bevalling in vergelijking met de eerste keer dat ik beviel. Wat hebben we veel moeten meemaken, veel moeten leren om te komen waar we nu zijn. En wat heeft dit bijzondere meisje mij veel kracht gegeven. De kracht om keuzes te maken, om tegen de stroom in te gaan en mijn hart te volgen.
Mijn eerste bevalling
Mijn eerste zwangerschap begon in 2009. Het was een heerlijke zwangerschap, ik voelde me goed. Bang voor de bevalling ben ik nooit geweest. Ik wist dat het een natuurlijk proces is en maakte me niet druk. Ik werkte door tot 36 weken, was wel moe maar voelde me prima. Maar ik had nog geen 2 dagen verlof en ik werd overvallen door enorm heftige pijn in mijn buik. Ik had niet het idee dat het weeën waren. Het kwam niet in golven maar in heftige en scherpe steken. Na een poosje op bed te hebben gelegen belde ik, op aandringen van mijn man, de verloskundige. In eerste instantie reageerde de dienstdoende verloskundige heel relaxt. Er was volgens haar ook geen reden tot paniek en ik kon het allemaal wel even afwachten. Veranderde de situatie dan moest ik wel even bellen.“Daar heerste een paniekerige sfeer.”
Nadat de steken een poos waren uitgebleven kwamen ze ‘s nachts in volle hevigheid terug. Ik ben toen in bad gaan liggen. Heel vroeg in de ochtend kwam ik weer boven. Ik hield niets meer binnen en zelfs toen ik alles dat ik binnen had uit had gebraakt, bleef ik braakneigingen houden. Hierop besloot mijn man om weer de verloskundige te bellen. Ze kwam direct. Ze toucheerde en constateerde 1 cm ontsluiting. Ze belde de dienstdoende gynaecoloog. Deze vroeg om direct naar het ziekenhuis te komen. Daar heerste een paniekerige sfeer. Op dat moment was ik zelf eigenlijk nog heel rustig. Ik voelde dat het goed was, mijn kindje was in orde. Daarbij was ik 36 weken zwanger, zo’n ramp was het toch niet als ik nu zou bevallen?“Toen merkte iemand op dat mijn buik wel erg klein was.”
Eerst werd ik natuurlijk aan alle mogelijk apparatuur geslingerd. Onhandig want ik moest continu naar het toilet. Dat was ook een probleem, want dan moest er eerst gecontroleerd worden hoever ik was… Gelukkig werd mijn buik weer rustig. De weeën bleven steeds langer weg om vervolgens helemaal uit te blijven. Toen merkte iemand op dat mijn buik wel erg klein was. Direct werd de echo-apparatuur tevoorschijn getoverd. De gynaecoloog kwam al heel snel tot de conclusie dat mijn kindje dysmatuur was. Waarschijnlijk, zo kreeg ik te horen, werkte mijn placenta niet goed en had mijn kindje honger in mijn buik. Dit alles zou erg gevaarlijk zijn en dus moest ik worden opgenomen. Zo kon mijn kindje goed in de gaten worden gehouden en kon men direct ingrijpen indien nodig.“Onterecht vertrouwen in mijn lichaam.”
Toen stortte mijn wereld wel even in. Ik had zo’n vertrouwen gehad in mijn lijf! Dat vertrouwen leek nu onterecht. Net als mijn gevoel. Heel de zwangerschap, tot het moment van de woorden van de gynaecoloog, had ik het gevoel dat alles heel goed ging. Ik voelde me verraadden. Ik twijfelde aan mezelf, had ik wel goed genoeg voor mezelf gezorgd? Had ik niet te veel en te lang doorgewerkt? Had ik beter naar mijn lijf moeten luisteren? Waarom had ik ook zo nodig nog mijn studie moeten afmaken? Ik nam mezelf van alles kwalijk. Vooral dat ik tijdens de zwangerschap nog zoveel wilde doen, dat ik zo weinig was bezig geweest met dingen die mis konden gaan en me helemaal niet had voorbereid op de bevalling.“Ondanks de goede CTG’s werd ik daarom toch ingeleid.”
Een week lang lag ik vol onzekerheid in het ziekenhuis. Tweemaal daags werd ik
vastgemaakt aan het CTG-apparaat, bloed werd afgenomen en tot slot kreeg ik na week een groei-echo. Hieruit bleek dat de baby nog altijd te klein was. Ondanks de goede CTG’s werd ik daarom op 10 mei 2010 ingeleid. Het was een spannende dag, maar ik was ook blij. Blij dat ik straks mijn kleintje vast kon houden en dat er een einde kwam aan dit onzekere wachten.
Ik melde mijn samen met mijn man om 7 uur ‘s ochtend op de verloskamer. Eerst werd ik nog een half uur vastgemaakt aan de CTG. Daarna werd er gel ingebracht die zou zorgen voor rijping van de baarmoedermond. Al vrij snel kreeg in actieve weeën. Ik kon moeilijk mijn draai vinden. Gelukkig was er een lieve verpleegster die mijn worsteling zag. Ze koppelde me los van alle apparatuur en zorgde dat ik onder de douche kon. Dat was heerlijk. Even verlichting door het warme water. Al snel werden de weeën nog heftiger. Ik wilde weer terug naar bed, maar ook daar lukte het me niet om mijn draai te vinden. Om 16.00 uur kon ik niet meer en vroeg om pijnverlichting. Ik vond dat vreselijk want ik had me zó voorgenomen om dat niet te doen! Ik kreeg pethidine ingespoten. Dat was een verademing! Ik kon nu eindelijk rusten. Dat was ook het enige dat ik nog wilde.
“Ze moest en zou toucheren.”
Om 18.00 uur kwam de nieuwe gynaecoloog, want de diensten waren gewisseld. Zij wilde weten hoever ik was. Ik wilde eigenlijk alleen met rust worden gelaten. Maar nee, dat zat er niet in. Ze moest en zou toucheren. Het deed ongelooflijk veel pijn. Ik schreeuwde dat ze moest stoppen. Maar dat deed ze niet. Haar assistent drukte me in bed en de gynaecoloog voelde. Ik had 4 cm ontsluiting en ze wilde mijn vliezen doorprikken. Ik gilde dat ik dat niet wilde, de pijn was ondragelijk. Toch ging ze door. Pas toen ik begon te worstelen hield ze op. En met de woorden “dan moet je het zelf maar weten”, kon ik het doen. Nadat ze mij en mijn man weer alleen hadden gelaten ging het snel. Mijn vliezen braken en de weeën namen in kracht toe. Weer kreeg ik moeite met het opvangen. De verpleegster liet de gynaecoloog weer komen. Ze voelde weer en constateerde 7 cm ontsluiting. Ze stond op het punt om weg te gaan, toen ik riep dat ik persdrang kreeg. Volgens de gynaecoloog kon dat nog niet en ze vertrok. Maar het kon wel, ik had enorme persdrang en kreeg van de verpleegster te verstaan dat ik absoluut niet mocht persen tot de gynaecoloog terug was. Deze was nu bezig met een andere barende. Het duurde ongeveer een kwartier tot ze terug kwam, het langste kwartier uit mijn leven. Ik dacht dat ik dood ging en was bang dat ik mijn kindje dooddrukte. De pijn was onbeschrijfelijk maar de angst nog erger. Toen de gynaecoloog eindelijk terugkwam en ze tussen mijn benen keek zag ze al een hoofd. Ik mocht eindelijk persen en Ot werd geboren in één keer persen, om 1 minuut voor 7 in de avond.“Maar ja, daar deden ze niet aan… protocollen”
Ot werd helemaal blauw op mijn buik gelegd. Direct kreeg hij een navelklem op. Dit terwijl ik duidelijk had beschreven in mijn geboorteplan dat ik de navelstreng helemaal wilde laten uitkloppen. Maar ja, daar deden ze niet aan, protocollen… Ot had zijn navelstreng twee keer om zijn nek en 2 volledige knopen in zijn navelstreng. De gynaecoloog vertelde dat ik geluk had gehad dat ik was ingeleid (inmiddels weet ik beter, knopen en een omstrengeling zijn beide geen probleem). Misschien dat ze dit even kwijt wilde, omdat direct duidelijk was dat Ot alles behalve dysmatuur was?? Hij woog een nette 2750 gram. Heel gemiddeld voor een termijn van 37 weken! De placenta was ook normaal, ik heb hem helaas niet gezien, want hij werd direct weggegooid.“Ik vroeg de verpleging meerdere malen te helpen met borstvoeden,
maar niemand gaf thuis.”
Omdat het druk was op de afdeling werd ik direct weer naar de kraamafdeling gebracht. Daar zou ik verder worden geholpen. Maar ook daar was het druk. Niemand kwam helpen met borstvoeden. Mijn wens om direct mijn kindje te laten drinken, werd dus ook niet ondersteund. Sterker nog, vijf uur na de geboorte had Ot nog niets gedronken. Hij lag naast me in een plastic bakje. Ik was op. Ik was enorm moe en brak. Ik had 18 hechtingen, 16 inwendig en 2 uitwendig. Bewegen was pijnlijk. Ik vroeg de verpleging diverse malen om me te helpen met voeden, maar niemand gaf thuis. Ot begon te kreunen. Ik voelde dat het niet goed was en liet mijn man de verpleegster weer halen. Zij was niet onder de indruk en wuifde het weg. Toch hielden we vol dat het niet goed was. Om ons, ongeruste en onwetende ouders gerust te stellen, liet ze een kinderarts komen. De kinderarts schrok en twijfelde geen seconde. Ze nam Ot uit zijn bakje en rende de gang op, ons in verbijstering achterlatend. Mijn man ging haar achterna. Er werd direct bloed afgenomen en daaruit bleek dat Ot een veel te lagen bloedsuikerspiegel had. Hij werd opgenomen op de kinderafdeling. Een dag later hoorde we dat hij een infectie had. Hoe hij daar aan kwam wist niemand. Een week lang lag Ot aan een infuus met antibiotica. Ik “mocht” om de drie uur komen voeden. Ik moest in drie kwartier zijn luier verschonen, voeden en knuffelen en dan moest hij weer terug in zijn couveuse. Ik voelde me steeds ellendiger. Het verliefde gevoel dat ik tijdens mijn zwangerschap had gevoeld was weg. Ik handelde op de automatische piloot, deed wat me werd opgedragen maar voelde niets, het was leeg van binnen.Postpartum depressie en posttraumatische stress stoornis
Toen mocht Ot mee naar huis. Langzaam aan kwam het gevoel, de liefde en de verwondering. Maar ook de angst. Steeds weer was ik bang dat hij opeens zou ophouden met ademen. De angst werd steeds groter en breiden zich uit. Al snel was ik bang dat ik hem zelf iets zou aan doen, dat een ander hem iets zou doen of dat we een ongeluk zouden krijgen. Ik besloot dat dit geen gezonde situatie was en trok aan de bel. De conclusie van mijn behandelaar was helder: ik had niet alleen een post partum depressie maar ook een post traumatische stress stoornis.“Gelukkig is het goedgekomen.”
Terugkijkend op deze periode vind ik het niet raar dat ik dit overhield aan mijn bevalling. Mijn gezonde zwangerschap is afgebroken na 37 weken om een drogreden. Er was niets mis met mijn kindje, met mijn placenta, met mijn lijf en met mijn gevoel. Tijdens de bevalling is mijn grens, die ik toch duidelijk aangaf, compleet overschreden. Na de bevalling is er zoveel mis gegaan. Een eerlijk kans om direct goed te hechten hebben we niet gehad. Gelukkig is het goed gekomen. Ik heb een prachtige zoon waar ik een goede band mee heb. Een gelukkig mannetje. Maar deze bevalling is me afgenomen. Ik heb daar veel pijn van gehad en heel veel tranen om gelaten. De kraamperiode was gitzwart. Een tweede kindje, die wens die bleef, maar ik keek op tegen de bevalling…Opnieuw zwanger: ik wist wel dat het anders kon!
Toch maakte mijn man en ik de keuze om voor een tweede kindje te gaan. Ik wist dat het anders niet klopte. Mijn gezin was nog lang niet compleet! Maar wel wist ik dat het anders moest. Dat het ook anders kon. En op dat moment in mijn leven kwam er een bijzonder persoon in binnen wandelen. Mijn nieuwe buurvrouw vertelde net in die periode in “wij jonge ouders” haar beval verhaal. Ze was bewust zonder verloskundige bevallen, thuis, in bad. Ik was direct onder de indruk. Het kón dus wel gewoon! En in bad! Dat was precies wat ik als kind had gewild, later in bad bevallen. Het had toen al zo logisch geleken!“Alleen en in bad bevallen, het klonk prachtig,
maar niet als iets voor mij.”
Ik vond het ook wel wat heftig en extreem. Zo alleen, wat als er iets mis zou gaan? Ik besloot om met mijn vragen naar haar toe te gaan. Ze vertelde over haar bevalling, over hoe natuurlijk het proces is. Dat ze geen angst had, omdat ze vertrouwen had in haar lijf en haar voelen. Het klonk prachtig, maar niet als iets voor mij. Toen ik ongeveer een half jaar later zwanger werd ging ik opzoek naar informatie. Overal waar ik maar iets te weten kon komen over natuurlijk bevallen, slurpte ik de informatie op. Boeken als “Vrije Geboorte”, “Genieten van je Bevalling”, “Geboren worden zonder Pijn” en ook dvd’s als “Orgasmic Birth”, “A Clear Road to Birth” en andere inspireerde me en informeerde me. Heel bijzonder vond ik ook de lezingen (op dvd) van Sarah Buckley. Ze beschreef zo enorm goed hoe het geboorte proces in elkaar zit, hoe complicaties ontstaan, hoe je ze voorkomt en hoe je het beste kan bevallen. Ik schreef aan de hand daarvan mijn geboorteplan (lees meer). Helaas, mijn verloskundige schoot zo ongeveer ieder plan lek. Het was volgens haar niet
mogelijk om mijn kindje in bad te baren. Eerst kwam ze met een verhaal over infectiegevaar. Toen ik dat van tafel veegde gaf ze toe dat ze gewoon erg weinig ervaring hadden met bad bevallingen of eigenlijk helemaal niet. Ik mocht wel in bad mijn weeën opvangen, maar persen moest op bed. Daarom moest ik zorgen voor een bed in de woonkamer. Verder moest er een tweede man aanwezig zijn om mij uit bad te kunnen tillen ingeval van nood. Ik zag zo’n circus helemaal niet zitten!
Mijn wens om geen oxytocine ingespoten te krijgen was volgens haar gevaarlijk. Ik zou dan veel kans lopen op fluxus en zelfs dood kunnen bloeden. Toen ik haar wees op het LENTE-onderzoek gaf ze me iets meer ruimte. Ik mocht een kwartier proberen om zelf mijn placenta te baren. Lukte dat niet dan kreeg ik toch een spuit, dat was namelijk protocol….
Ik wist toen al dat dit niet zou gaan werken. Zij hadden een compleet andere visie op bevallen. Ook andere wensen als niet toucheren en geen controle van het hartje, bleken erg moeilijk. De verloskundige vertelde dat volgens haar thuis bevallen inhield dat zij actief moest handelen om problemen te voorkomen. Ik zie actief handelen juist als oorzaak van velen problemen. We kwamen er dus niet uit!
“Ik wist het al zij gaat er niet bij zijn.”
Toen ben ik opzoek gegaan naar een vroedvrouw. Iemand die mijn visie wel deelde. Ik vond al snel iemand. Wel een eind van huis maar binnen een straal van een uur rijden. Maar nog voor ik met haar had kennis gemaakt wist ik het al, ze gaat er niet bij zijn. Hoe meer ik mijn bevalling visualiseerde, hoe meer een vroedvrouw niet meer in het plaatje paste. Ik raakte steeds meer overtuigd van het feit dat ik dit zelf kon. Natuurlijk wist ik dat er iets mis kon gaan. Maar het risico op een complicatie-loze bevalling leek mij het grootst, wanneer ik alleen met mijn man, in alle rust en kalmte zou bevallen. Een toeschouwer, hoe zeer ik haar ook zou vertrouwen, zou zorgen dat ik me niet “private, save and unobserved” zou kunnen voelen (lees meer over werking hormonen). En dat was precies wat ik wél wilde!“Er kan altijd iets mis gaan, dat is onderdeel van het leven.”
Ik besloot dat ik het beter kon accepteren dat er iets mis zou gaan in deze setting dan in een ziekenhuis setting. Tijdens een bevalling kan er altijd iets mis gaan. Mijns inziens is dat onderdeel van het leven. Als ik in een auto stap kan ik ook een ongeluk krijgen, dat risico accepteer je wanneer je deel gaat nemen aan het verkeer. Het risico dat komt kijken bij bevallen accepteer je op het moment dat je zwanger wordt. Het is onderdeel van het leven. Daarbij heb ik een enorm vertrouwen in het natuurlijk proces. In mijn lijf, in mijn weten. Ik ben er van overtuigd dat door alle preventieve ingrepen tijdens het beval-proces, dit proces zodanig wordt verstoord dat de kans op complicaties groter wordt. Toch heb ik wel kennis gemaakt met de vroedvrouw in kwestie. En daar ben ik enorm blij mee. Ze versterkte mijn vertrouwen nog meer. Ze stond vierkant achter mij en mijn keuze. We spraken af dat ik haar zou bellen, wanneer ik dat wilde. Ik gaf aan dat dit waarschijnlijk ná de bevalling zou zijn en dat vond zij ook helemaal goed.Eén geboorteplan voor thuis en één voor in het ziekenhuis
Mijn zwangerschap verliep heerlijk. Zeker toen ik alles voor mijzelf op een rijtje had gezet, knopen had doorgehakt en met mijn man toe leefde naar de dag dat alles zou beginnen. We genoten samen van het kindje in mijn buik en we fantaseerde samen over de bevalling. We hadden ons goed voorbereid. We leende het bevalbad van mijn buurvrouw (lees meer over bevallen in bad), we praatte met haar en haar man over hun ervaring, we haalde spulletjes in huis om alles zo comfortabel mogelijk te maken. We schreven geboorteplannen. Eén voor ons zelf, hoe we het thuis wilde. Maar ook één voor een ziekenhuis bevalling. Want stel dat er toch iets niet goed ging dan zouden we natuurlijk wel gebruik maken van de medische kennis in het ziekenhuis, maar we gingen hier natuurlijk niet vanuit! Langzaam naderde de uitgerekende datum. Ik kreeg al vrij vroeg, zo rond 37 weken, veel voorweeën. Ik genoot van de activiteit in mijn buik, van het voorbereiden van mijn lijf op de bevalling. Het voelde heerlijk! Ik had me goed voorbereid op de bevalling met hypnotherapie. Dagelijks deed ik mijn ontspanningsoefeningen en visualiseerde ik mijn bevalling. Op vrijdagavond 8 juni 2012 begon het voorwerk wat heviger te worden. Ik besloot vroeg naar bed te gaan om zoveel mogelijk te kunnen rusten voor het geval dat. Mijn man bleef nog even beneden. Ik nam een boekje mee in bed, maar kon de rust niet vinden om te lezen. Iedere keer moest ik even mijn bed uit. Liep op en neer naar beneden, dan weer naar boven. Maakte een warme kruik en zette nog een kop thee. De onrust bleef. Om half 12 vroeg ik mijn man om naar boven te komen. Ik stelde voor dat we samen nog wat gingen slapen, omdat ik ik het gevoel had dat het niet lang meer zou duren. We gingen samen naar boven, maar nog voor ik weer in mijn bed lag vroeg ik mijn man om er weer uit te komen. Ik voelde dat het nu toch echt serieus werd en we beter het bad op konden zetten. Mijn man reageerde verbaasd. Ik vertoonde uiterlijk schijnbaar nog niet erg veel tekenen van een naderende bevalling, maar ik wist wel beter!“Ik voelde me alsof ik in de hemel was!”
Beneden zette mijn man het bad op. Ik zorgde voor lekkere olie in de brander, dimde de lichten, stak kaarsjes aan en zette alles klaar voor de eerste momenten na de bevalling. Ook stuurde ik mijn buurvrouw een berichtje, zij zou tijdens de bevalling wakker blijven en mij vanuit haar huis ondersteunen in haar energie. Ze branden roze-olie en was bij me in haar gedachte. Ook konden we, als dat nodig mocht zijn, Ot brengen of haar hulp op een andere manier inroepen. Mijn man maakte nog wat eten klaar voor me en zette nog een bakje thee. Daarna ging ik het bad in. Dat was heerlijk. Inmiddels waren de weeën krachtig en het warme water bracht verlichting. Maar dat niet alleen. Het water zorgde dat ik me moeiteloos kon bewegen, ik kon heerlijk dobberen in de stille nacht. Mijn man masseerde mijn schouders en rug. We zoende en knuffelde en al snel voelde ik de oxytocine door mijn lijf stromen. Wat heerlijk! Ik voelde me alsof ik in de hemel was! Wat was dit genieten! Langzaam keerde ik meer en meer in mijzelf. Mijn man ging in de stoel naast het bad zitten en viel langzaam in slaap. Ik genoot. Ik genoot van de stilte, van de laatste momenten met mijn baby in mijn buik, van het bijzondere proces dat plaatsvond. De weeën kwamen en gingen, ze waren krachtig, maar niet pijnlijk. Ik kon enorm goed omgaan met alles wat er gebeurde in mijn lijf, het voelde krachtig en puur. Ik voelde mijn lijf doen wat het moest doen. Ik voelde dat ik opende, dat mijn kindje daalde. Iedere cm, alles voelde ik. Het was een machtig gevoel dat ik zo’n geweldig contact met mijn lijf had.“Toen kwam de moeder aller weeën.”
Na ongeveer 2 uurtjes in bad te hebben gedobberd voelde ik de weeën veranderen. Iedere wee eindigde in een drukkend gevoel. Dat gevoel werd steeds nadrukkelijker. Meer en meer werden de weeën persweeën. Ik maakte mij man wakker, het was half 4. Hij was wederom verbaasd toen ik vertelde dat het niet lang meer zou duren. Ik vroeg nog wat
warm water in mijn bad. Toen de temperatuur weer wat was gestegen en ik me goed voelde vroeg ik mijn man om de camera te pakken en te filmen. Ik ging zitten op handen en knieën. Dat voelde logisch en ging als vanzelf. Ik voelde de weeën, maar hoefde niets te doen. Ik ademde door de weeën heen. Ik bleef met mijn hand voelen tussen mijn benen. Ik voelde hoe het hoofdje ging staan, hoe langzaam mijn perineum week, en hoe langzaam het hoofdje naar buiten kwam. Toen kwam de moeder aller weeën en kon ik niets anders dan één keer enorm hard mee persen. Dat ging vanzelf, er kwam een enorm oer-kracht en ik wist precies hoe en wanneer ik kracht moest zetten. En floep, daar was ze! Onze prachtige dochter werd onder water geboren. Mijn man reageerde met een stem vol emotie: “daar is ze!”. Ik draaide me om en schepte haar met mijn beide handen uit het water en drukte haar tegen me aan. Ze uitte een kreetje en keek meteen op. Wat was ze prachtig! Ze was prachtig roze en twee donkere, alerte ogen keken me aan. Saar was geboren! Ze dronk direct krachtig uit mijn borst. Samen keken mijn man en ik hoe ze voor het eerst haar buikje vulde. Wat een prachtige ervaring!
De vroedvrouw werd door mijn man gebeld en hij vertelde dat onze dochter Saar om 03.48 uur was geboren en dat alles goed was gegaan. De vroedvrouw zou onze kant op komen. Ongeveer drie kwartier later arriveerde ze. Ze vroeg naar de placenta die er nog niet was. Ze gaf me rust en ruimte zodat ik me de geboorte van de placenta kon visualiseren. En toen werd deze probleemloos geboren, ruim een uur na de geboorte van Saar. Ruim 2 uur na de bevalling besluiten we de navelstreng ook echt door te knippen, we navelen af met een veter.
Om 6 uur werd Ot wakker. Hij was verbaasd dat hij niet bij ons in bed kon komen liggen, maar dat hij mee naar beneden werd genomen. Daar werd zijn verbazing nog groter. Een bad in de woonkamer, een vreemde vrouw, mamma op de bank onder een deken… hij begreep er even niets van en moest eerst hier even aan wennen. Toen merkte hij Saar op. Vol verbazing ging hij bij pappa zitten en keek een beetje argwanend naar mij en Saar. Toen moest hij even huilen. We gaven hem rustig de tijd om even zijn emoties te uiten. Na ongeveer 10 minuten werd hij weer rustig en kwam kijken naar dat kleine, roze wezentje bij mamma. Hij was vol verbazing en was nieuwsgierig. Maar hij was ook direct vol van Saar. Vanaf dat moment was hij gek op zijn zusje. Nu nog overlaat hij haar dagelijks met kusjes, roept hij haar naam als hij wakker wordt en wil continu bij haar zijn! Ook aan de vroedvrouw was hij snel gewend. Hij besloot dat het “goed volk” was en trakteerde haar zelfs op een kus!
De kraamtijd: een gigantische roze wolk
De kraamhulp arriveert nadat de vroedvrouw is vertrokken. Ze is verbaasd als ze ziet hoe alles bij ons gaat. Maar ze staat overal voor open. Ze laat mij en Saar zijn en zoals afgesproken zal ze zich alleen bemoeien met het huishouden. Dit vind ik heerlijk. Zo kan ik samen met mij man genieten van onze kindjes, zonder aan onbenullige dingen te hoeven denken als de was. De kraamhulp raakt ook steeds enthousiaster. Ze geniet naar eigen zeggen van het “normale” in ons gezin. Geen gedoe met schema’s en invullen van tabellen en curves. We kijken gewoon naar Saar en zien dat ze het geweldig doet! Wel weegt ze Saar twee keer. Zo weten we dat ze slechts 120 gram afviel en ze na 5 dagen alweer op haar geboortegewicht van 3500 gram zit! Ik zit ondertussen op een gigantisch grote roze wolk, ik had nooit verwacht dat die écht zou bestaan. Intussen voel ik me lichamelijk top. Ik ben helemaal niet ingescheurd en kan dus gewoon normaal naar het toilet, kan normaal lopen en heb geen pijn. Wat een verademing! Na een paar dagen komt onze lieve vroedvrouw op bezoek. Ze heeft mijn placenta gecapsuleerd (lees meer). Ik ben enorm blij met mijn “wonder-pillen”. Ze hebben mij geholpen tijdens het lichamelijk herstel en nog altijd heb ik een voorraadje. Ik zet ze in bij verminderde weerstand en voel dan ook direct verbetering! De rest van de kraam-week blijf ik genieten van mijn roze wolk. Ik lig lekker met Saar in bed en het enige wat ik doe is naar haar kijken, haar voeden, aan haar ruiken en nog meer kijken! Wat is dit héérlijk!“Ik ben er een ander mens door geworden.”
Ondertussen is Saar drie maanden oud. Nog altijd kijk ik me een ongelooflijk groot gevoel van geluk terug op mijn bevalling. Wat ben ik dankbaar voor deze ervaring. Ik ben er een ander mens door geworden. De wonden van de eerste bevalling zijn geheeld. Ik kan er zonder verdriet op terug kijken. Ik heb die eerste ervaring schijnbaar nodig gehad om te leren hoe het zit. Hoe bevallen daadwerkelijk werkt, hoe mijn lijf werkt. Hoe ik wel kan vertrouwen op mijn gevoel en mijn weten. Ik voel een weten, alsof ik iets weet dat niemand weet. Iets extra’s. Alsof ik hét geheim ken van bevallen. En dat is heerlijk! Boos op de gynaecoloog ben ik ook niet meer. Ik besef me dat velen niet beter weten. Of de intenties zuiver zijn geweest, daar kan ik alleen naar gissen. Achteraf gezien heb ik waarschijnlijk gewoon een simpel buikgriepje gehad. Door de activiteit van mijn darmen kwam heel even ook mijn baarmoeder in actie. Met Ot is nooit iets mis geweest. De lage bloedsuikerspiegel is veroorzaakt door het niet startte met voeden. De infectie liep hij hoogstwaarschijnlijk op in het ziekenhuis… Maar hoe dan ook, wat de intenties om mij in te leiden ook waren, de handelingen komen voort uit angst en onbegrip. En ik vind het vooral erg jammer voor hen dan zij niet kunnen ervaren hoe natuurlijk en prettig een bevalling eigenlijk is. Ik vind het spijtig voor alle vrouwen die door het systeem zoals dat nu bestaat een vervelende beval-ervaring opdoen. Ik voel me wel eens machteloos, omdat ik dat zou willen veranderen. Ik hoop dat ik door het delen van mijn verhaal hier in ieder geval een stukje aan kan bijdragen. En natuurlijk, wanneer er complicaties zijn, of wanneer je als vrouw zelf niet gezond bent of er spelen andere zaken. Dan is het geweldig dat er medische kennis is en dat die ingezet kan worden. Maar hoe pijnlijk is het dat gezonde zwangerschappen en bevallingen verstoord raken door de angst die zo ingebakken zit! Tot slot In dit geboorteverhaal deelt Nicole haar reis van een postnatale depressie naar een roze wolk. Voor haar voelde het als vanzelfsprekend om alleen met haar partner te bevallen, unassisted birth of ook wel vrije geboorte genoemd. Steed meer vrouwen kiezen daarvoor en om het uit de taboesfeer te halen ben ik blij dat Nicole haar ervaring wilde delen. Mijns inziens zijn daarbij vertrouwen, het nemen van verantwoordelijkheid, het open bespreken met betreffende zorgverleners, het regelen van achtervang en een goede voorbereiding cruciaal!
Auteur: Stichting De Geboortenis
Stichting De Geboortenis in Zutphen is er voor alle zwangeren en (wens)ouders. Het Geboorteplatform biedt de zorgprofessional toegang tot informatie over symposia, lezingen, [bij]scholing en andere belangrijke evenementen voor professionals in de geboortezorg. De Geboortenis werkt aan de realisatie van een ecologisch geboortehuis in Zutphen.
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
Schrijf je nu in voor onze nieuwsbrief en blijf op de hoogte van de laatste ontwikkelingen en ontvang als eerste het nieuws over nieuwe trainingen, blogartikelen en bijeenkomsten.
prachtig verhaal!
Dank voor de reactie en fijn dat dit geboorteverhaal gewaardeerd wordt!
Hartelijke groeten,
Hester
Wauw wat een verhaal…wat een vreselijk bevalling van ot en een super bevalling van saar…bedankt voor het delen!!
Hi Janneke,
Dank voor je reactie en inderdaad een hele tegenstelling en daarom juist zo krachtig denk ik. Ik zal je dank aan haar overbrengen!
Hartelijke groeten
Hester
Wat een mooi verhaal, ik heb een paar traantjes gelaten. Wat fijn dat je na je eerste slechte bevalling en depressie alsnog zo’n mooie bevalling hebt kunnen hebben. Precies zoals je wilde in alle rust, heel mooi. Een inspiratie voor veel vrouwen denk ik.
Tot ziens op de babymassage.
Groetjes Jessica
Heel bijzonder en mooi om te lezen, ben ontroerd. Prachtig dat zij zo in verbinding met zichzelf de 2e keer heeft mogen bevallen, inspirerend!
Liefs, Barbara
Wat een mooi en dapper verhaal! De bevalling van ons eerste dochtertje is ook niet helemaal verlopen zoals ik gewild zou hebben. Gelukkig niet zo heftig als jouw verhaal. Maar ik heb er vaak met grote tranen naar terug gekeken, en zeker nu. We zijn nu 37 weken zwanger van ons 2e dochtertje en ik weet nu zeker dat ik ook alles helemaal anders wil! We hebben alles nauwkeurig opgeschreven en we gaan alles tot in de puntjes bespreken in het ziekenhuis. Over 2 weken krijgen we een geplande keizersnede en ik ben van plan om van het begin tot het einde van elk moment te genieten! Bedankt voor het delen van je verhaal en ik wens jullie veel liefde en gezondheid toe met je gezin!
Beste Karin,
Dank voor je reactie! Ik wens je een hele mooie geboorte toe van je baby! Heb je de artikelen aangaande voorbereiden op een keizersnede en de ‘natuurlijke keizersnede’ gezien? Hoop dat je er iets aan hebt en wens je alle goeds.
Hartelijke groeten,
Hester
Wauw, wat een prachtig verhaal. Mijn bevalling is ook heel heftig geweest.
Ik werd ingeleid wegens een prenatale depressie, met 38 weken werd ons jongentje geboren na 24uur rug ,been en buik weeen.
zonder opbouw, hoogetepunt en afbouw met dank aan de medicijnen.
Ik ben in het verleden jarenlang misbruikt en door alle dwang, heftigheid en onnatuurlijke pijn kreeg ik last van herbeleving en zag ik niet meeer de hulpverleners maar de mnr. Die al het leed hebt veroorzaakt.
Heel naar allemaal.
Ik heb er achteraf zo een spijt van dat ik ongeleid ben omdat het zo een ellende heeft verorrzaakt.
Mijn zoon heeft 8weken lang de boel bij elkaar gekrijsd en de kinderartsen schreven me allemaal af als een onervaren overbezorgde moeder.
Was dat maar ook zo , want na een bezoek aan een baby osteopaat bleek dat ons jongentje een scheve wervelpartij had opgelopen bij de bevalling.
Ook had hij door alle stress veel stress in de darmen en daardoor zeer heftige acne over zijn heele lijf, (gifstoffen)
Dit veele gehuil heeft ook bij mij een postnatale depressie opgeroepen.
Ik zou dolgraag nog een kindje willen maar de angst is zo intens voor de bevalling dat het mij weerhoud.
Door dit verhaal ga ik me zeker inlezen over vrij bevallen etc.
Heel erg bedankt dat je dit verhaal zo hebt gedeeld!
Ik heb er zeker steun aan en dat is de reden dat ik ook een deel van mijn verhaal hebt gepost,met de hoop dat een ander ook steun trekt uit mijn verhaal.
Ik heb bewondering voor je dat het avontuur heb aangedurfd na zo een trauma te hebben ipgelopen.
Groetjes wendy
Beste Wendy,
Hartelijk dank voor het delen van jouw ervaring. Mooi dat je je gesterkt voelt door deze blog. Mocht je in voorbereiding op de bevalling en hoe je angst naar vertrouwen om te zetten vragen hebben, dan mag je me altijd vrijblijvend bellen 06-54723865 of mailen info@geboortenis.nl.
Ik zal je reactie doorgeven aan Nicole en wens je een volgende eventuele bevalling toe die je als mooie en helend mag ervaren.
Hartelijke groeten en alle goeds
Hester
Mooi verhaal over je bevalling! ik had een vraag. ik las in je verhaal dat je pilletjes had ( jij noemt het wonder pillen) mag ik weten welke pilletjes dat zijn?
Beste Brit,
Dank voor je vraag. De genoemde pilletjes zijn placenta pillen.
Hier kan je daarover meer lezen: https://degeboortenis.wordpress.com/2010/05/14/zelf-placenta-capsules-maken/
Hartelijke groeten
Hester